به گزارش دنیای موسیقی-فاطمه شهدوست: موسیقی که در روزگار کودکی اش دست او را گرفته و دیگر رهایش نکرده است، آنقدر همنشینی شان به طول انجامیده که حالا نه موسیقی می تواند دل از او بکند و نه او دل از موسیقی. آهنگ‌های بسیاری را با آهنگسازی او می‌شناسیم، در ساخت موسیقی فیلم و افزودن سواد موسیقایی ارکستر ملی طی سال‌هایی که رهبری‌اش را بر عهده داشته هم کم نگذاشته و هر چند سال‌هاست بیشتر کنج عزلت اختیار کرده اما نام فرهاد فخرالدینی نه از حافظه جامعه و نه حافظه آینده موسیقی کشور پاک نخواهد شد.
بسیاری معتقدند اگر فعالیت موسیقی در کشورمان به شیوه گل ها ادامه پیدا می‌کرد، از هویت موسیقی اصیل ایرانی دور می‌شدیم، چون این موسیقی هویت غربی دارد. شما دراینباره چه نظری دارید؟
کارهایی که در این ارکسترها انجام شده موسیقی ملی ماست. حرف درستی نیست که بگوییم کارهای گل ها هویت غربی داشته، چون آنچه ما از این نوع موسیقی می شنویم یک هویت ملی دارد. به دلیل این که به دست کسانی ساخته و پرداخته شده که هم موسیقی ایرانی را خوب می شناختند و هم موسیقی علمی را خوب می شناختند. این تصور که گل ها ما را از موسیقی ایرانی دور می کند، حرف درستی نیست.
نمی دانم چرا این حرف ها را می زنند. اصلا هر کسی راه خودش را برود. ما اصلا اجازه نداریم بگوییم راه آقای خالقی که در واقع راهگشای موسیقی در ایران بوده، اشتباه بوده است چون آنها هم که پس از ایشان کار کرده اند در همین راه افتاده اند و اگر هم راه به جایی برده اند، مدیون راهی هستند که او باز کرده است. این نوع اظهارنظرها اصلا منطقی نیست.
در همان برنامه گل ها از ابتدا برگزیدگان موسیقی را داشتیم. صبا بوده که سرآمد همه اینهاست. مرتضی خان محجوبی بوده که به معنای واقعی یک موزیسین کاملا اصیل است. درست است که پیانو می زد، اما آنچه می زد زیباترین ملودی هایی است که برای موسیقی ایرانی می شود نوشت.
کدام یک از دوستان عزیز ما توانسته اند به ظرافت من قطعه بسازند؟
یک موسیقیدان ردیف دان آگاه و پیشرو مثل علی تجویدی بین آنها بوده. اینها را نمی شود نادیده گرفت. بعدا خالقی آمد و گفت این گروه را یک مقدار تقویت کنید، ارکستر را بزرگ تر کنیم و عظمتی به موسیقی بدهیم. عظمت بخشیدن به موسیقی بیراهه رفتن نیست.
نگاه شما به آثاری که در این برنامه ساخته شده، چیست؟
زیباترین ملودی هایی که در موسیقی ایران ساخته شده، در برنامه گل ها بوده است. این آثار مینیاتورهایی هستند که با ظرافت های خاص اجرا شده اند. چطوری اینها را زیر سوال می برند؟ این بی انصافی است. هر کسی راهی دارد و من معتقد هستم هر کسی به راه خودش می رود. هر کسی هر طور فکر می کند درست است، راه خودش را برود. کاری هم به خالقی و دیگران نداشته باشد.
این همه آهنگ ساخته شده. مردم هنوز به دنبال آهنگ های گل ها هستند. چه حرف هایی است که زده می شود؟ چرا ناسپاسی می کنیم؟ چرا قدرنشناسی می کنیم؟ وقتی یک نفر یک قطعه را با تار می زند همه ما می گوییم چقدر زیبا می زند، اما وقتی همان قطعه را با پیانو می زنند، انتقاد می شود. چه فرقی دارد؟ چه قلم و دوات بیاوریم و شعری زیبا از حافظ بنویسیم چه با خودنویس بنویسیم یا با خودکار. مهم این است که خود شعر چه می گوید. چه فرقی دارد با چه قلمی نوشته شود.
ظاهرا با گذشت این همه سال هنوز برخی اصرار دارند صداهای موسیقی ایرانی حتما از سازهای ایرانی شنیده شود.
وقتی ویلون هم می تواند همان نغمه را بزند، چرا نزند؟ البته صبا ثابت کرده با ویلون بهتر می شود موسیقی ایرانی زد. این را دیگر کسی نمی تواند انکار کند. زیباترین و ظریف ترین قطعات را برای موسیقی ایرانی صبا ساخته است. او این قطعات را با ویلون ساخته و این ساز این امکان را به او داده. پس ساز گناهی ندارد و می تواند حتی یک مقدار ابتکار و خلاقیت نوازندگان را افزایش دهد. باز هم می گویم، به نظر من بهتر است کاری به کار هم نداشته باشیم و هر کسی راه خودش را برود. در این باره حرف دیگری ندارم.
