به گزارش دنیای موسیقی- آزاده اتحاد: انگار آن میزان توجه و انرژی‌‌ای که در نتیجه‌ی اجرای زنده روی صحنه از مخاطبان دریافت می‌کند، برایش کافی نیست. می‌خواهد این توجه را از همه‌ی دنیا بگیرد. بر پرده‌ی سینما ثبت شود. نه همه اما بعضی‌ ستاره‌های موسیقی روی پرده هم به اندازه‌ی حوزه‌ی اصلی‌شان بااستعدادند و بعضاً خوش می‌درخشند. شاید تبدیل به بازیگران پرکار و ماندگاری نشوند و بازیگری برایشان شغلی جانبی باشد اما وقتی هستند به خاطر چهره‌ی از پیش شناخته‌‌شده‌شان در یادها می‌مانند و چیزی از اعتبار خود به فیلم اضافه می‌کنند و این چیز لزوماً فقط صدا نیست. اگر احیاناً لازم باشد به واسطه‌ی فیلمنامه صدا و موسیقی خود را هم به فیلم اضافه کنند، این اعتبار چند برابر می‌شود و عیار فیلم بالاتر می‌رود.

به هر حال خواننده هم به گونه‌ای با صدایش بازی می‌کند و اگر اجراگر باشد، اکتی را حین خواندن اجرا می‌کند. بنابراین این دو هنر از بسیاری لحاظ با هم قرابت دارند. جز این‌ها، خوانندگی و رقص و بازیگری لازمه‌ی هنر بازیگری است. هر هنرمندی که این سه استعداد را بالفعل داشته باشد، او را «استعداد سه‌گانه» می‌نامند. بعضی از این استعدادهای سه‌گانه از دنیای موسیقی قدم به عالم سینما می‌گذارند و بعضی‌ها بر عکس. اینجا به بیست و پنج ستاره‌ی موسیقی موفق در بازیگری، از بینگ کرازبی، که پدیده‌ی خواننده‌بازیگری را در سینمای هالیوود بدعت نهاد، تا آیس تی، رپر گانگستری سابق که در حال حاضر نقش یک شخصیت معروف پلیس تلویزیونی را بازی می‌کند، می‌پردازیم.

• از موسیقی پاپ تا خاندان گوچی؛ لیدی گاگا ستاره متولد شده است (پرتره یک بازیگر)

۱. بتی میدلر (Bette Midler)، ستاره‌ی موسیقی

بتی میدلر، خواننده، بازیگر، کمدین و نویسنده‌ی امریکایی پیش از بازی در فیلم‌ محصول ۱۹۹۸ «سواحل» (Beaches) و فیلم محصول ۱۹۹۶ «باشگاه همسران اول» (The First Wives Club) در کنار بازیگران معروفی چون دایان کیتون و گلدی هان، از اواخر دهه‌ی ۱۹۶۰ در برادوی آواز می‌خواند و با نمایش موزیکال «ویلون‌زن روی بام» به شهرت رسید و در دهه‌ی ۱۹۷۰ شروع به ضبط و انتشار آلبوم‌ کرد.

سال ۱۹۷۹، در کنار آواز خواندن برای اولین بار نقش ستاره‌ی افسانه‌ای راک، جنیس جاپلین را در فیلم رز (The Rose) بازی کرد که برایش جایزه‌ی بهترین بازیگر زن گلدن گلوب و یک نامزدی اسکار را به ارمغان آورد. بعد نشان داد که در نقش‌های کمدی هم استعداد ویژه‌ای دارد و تا امروز در فیلم‌های زیادی از جمله کمدی، درام و چند موزیکال حضور داشته است. «شعبده‌بازی» (Hocus Pocus) محصول ۱۹۹۳ و «خانواده‌ی آدام» (Addams Family) محصول ۲۰۱۹ از جمله دیگر فیلم‌های شاخص او به شمار می‌روند.

۲. بینگ کرازبی (Bing Crosby)

بینگ کرازبی، اولین ستاره‌ی چندرسانه‌ای است که مسیر بسیاری از خواننده‌ها را به سمت بازیگری هموار کرد. کرازبی از دهه‌ی ۱۹۲۰ تا ۱۹۷۷ در مدیوم‌های مختلف هنری فعالیت و پولسازی زیادی کرد. این ستاره‌ی موسیقی کارش را در سینما از دهه‌ی ۱۹۳۰ آغازکرد و با فیلم‌های کلاسیکی «به راه خودم می‌روم» (Going My Way) محصول ۱۹۴۴ و «کریسمس سفید» (White Christmas) محصول ۱۹۵۴ و چندین فیلم دیگر به شهرت رسید؛ اولی جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر مرد را برای او در پی داشت. کرازبی در بیش از هفتاد فیلم بلند سینمایی نقش‌آفرینی کرده و بیش از ۱۶۰۰ ترانه در طول عمر هنری پربارش ضبط و منتشر کرده است.

۳. الویس پریسلی (Elvis Presley)، ستاره‌ی موسیقی

اگر بینگ کرازبی اولین ستاره‌ی چندرسانه‌ای بود، باید گفت الویس پریسلی، پادشاه آن بود. سلطان راک اند رول که ترکیبی از چهره‌ی زیبا، بدن منعطف، صدای نافذ و شور اجرا و صحنه در کنار بعضی از زیباترین ملودی‌ها و ترانه‌های ماندگار تاریخ موسیقی استعدادی نبود که تنها در یک مدیوم بگنجد. برای او برنامه‌ها و اهداف بزرگ‌تری در سر داشتند. چه این از هوشمندی خودش بوده و چه برنامه‌ریزی‌شده، الویس با تأثیر و الهام از فرهنگ و موسیقی جمعیت امریکایی افریقایی‌تبار نماینده‌ی بخش مهجور جامعه‌ی امریکایی شد که آن زمان به خاطر رنگ پوستش کوچک شمرده می‌شد، و اهمیت تاریخی او هم به همین خاطر است.

او از یک سو از این بابت که سفیدپوست بود و داشت موسیقی «سیاه‌ها» را ارائه می‌کرد، باعث نگرانی یک عده شد که می‌گفتند این تهدیدی برای جوان سفیدپوست امریکایی است. از سوی دیگر، بعدها بحث دیگری علیه او مطرح شد که منسوب به جان لنون است که می‌گفت الویس موسیقی سیاه‌ها را دزدید و مال خودش کرد. اما در هر صورت مخاطب عام و گاهی حتی مخاطب خاص کاری به این حرف‌ها ندارد. شاید حسادت به بزرگی او چنین واکنش‌هایی را برمی‌انگیخت.

در هر حال، الویس ویژگی‌های یک ستاره را دارد. صدای بانفوذ بم و ویبراسیون مخملی آن دنیایی او، خنده و میمیک‌های صورتش دست‌کم برای زنان جوان، آن سبک خاص پوشش که از کت و شلوارهای رنگی و موهای کوتاه فوکلی جلاداده بعدها به لباس چرم یک‌سره زلم‌زیمبودار و خط ریش شمشیری رسد، و از همه مهم‌تر انرژی صحنه و اجراهای دیدنی چه به لحاظ خوانندگی چه حرکات موزون، همه‌ی این‌ها ویژگی‌‌های یک ستاره‌ی تمام‌عیار است. طبیعتاً حیف است چنین ستاره‌ای بر پرده‌ی سینما ظاهر نشود. پریسلی سال ۱۹۵۶ با فیلم «ای ظریف، دوستم داشته باش» (Love Me Tender) که ترانه‌ی زیبایی هم به همین نام دارد، قدم به عرصه‌ی سینما گذاشت و تا آن زمان که می‌توانست در عمر کوتاهش در سینما حضور داشته باشد، سینما و مخاطبانش از او بهره‌ی کافی را بردند.

او ستاره‌ی پولسازی بود. شاید اگر زندگی موسیقایی‌ و بزرگی‌اش اجازه می‌داد و بیشتر با ما می‌موند می‌شد در سال‌های پیش‌رو حضور متفاوتی در سینما داشته باشد اما ستاره‌ای بود که از درخشش بسیار منفجر شد . با این حال، ایماژ او در سینما، جوان زیباروی عاشق‌پیشه خوش‌صدا که همچون زندگی واقعی میان زن‌ها محبوب است، تصویر ماندگار و متفاوتی است از آنچه به طور کلی از او سراغ داریم. انگار الویس سینما و صحنه دو انسان متفاوت‌اند. «هاوایی آبی» (Blue Hawaii) محصول ۱۹۶۱، «راک در زندان» (Jailhouse Rock) محصول ۱۹۵۷ و «زنده‌باد لاس‌وگاس» (Viva Las Vegas) محصول ۱۹۶۴ از جمله فیلم‌های شاخص او بودند. اخیراً باز لورمن یک فیلم تازه بر اساس زندگی الویس با همین نام ساخته است که شاید تماشایش بد نباشد.

۴. کریس کریستوفرسون (Kris Kristofferson)

مدت‌ها قبل از اینکه لیدی گاگا و بردلی کوپر برداشت دهه‌ی ۲۰۰۰ خود را از قصه‌ی «ستاره‌ای متولد شد» به روی پرده ببرند، کریس کریستوفرسون، این خواننده و ترانه‌نویس سابق سبک کانتری، سال ۱۹۷۶ برای بازی در این فیلم در کنار باربارا استرایسند جایزه‌ی گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد را از آن خود کرد. او در موسیقی در کنار چهره‌های شاخص دیگر سبک کانتری مثل ویلی نلسون و جانی کش، آغازگر جنبشی به نام «کانتری آوت‌لاو» (outlaw country) در نشویل امریکا و تولید مستقل موسیقی بود. آوت‌لاو در زبان انگلیسی به معنای نافرمانی و سرکشی است.

از آن زمان، کریستوفرسون در چندین فیلم ظاهر شد که از معروف‌ترین‌هایشان می‌توان به فیلم محصول ۱۹۷۳ «آلیس دیگر اینجا زندگی نمی‌کند» (Alice Doesn’t Live Here Anymore) ساخته‌ی مارتین اسکورسیزی اشاره کرد. این موسیقیدان هشتاد و شش ساله اخیراً به صداپیشگی در بازی ویدیویی Fallout: New Vegas  مشغول است؛ اگرچه نام او هنوز هم به خاطر آهنگ‌های کلاسیک کانتری مثل «صبح یکشنبه پایین می‌آید» (Sunday Mornin’ Comin’ Down) و «من و بابی مک‌گی» (Me and Bobby McGee) در یادها مانده است.

۵. دوایت یواکام (Dwight Yoakam)

دوایت یواکام را هم به خاطر آوردن سبکی تازه به موسیقی کانتری و هم استعداد بازیگری‌اش در سینما و تلویزیون می‌شناسند. او که اواسط دهه‌ی ۱۹۸۰ معروف شد، بیش از سی میلیون آلبوم در سرتاسر دنیا فروخته است. یواکام از دهه‌ی ۱۹۹۰ وارد سینما شد. ماندگارترین نقش او در فیلم محصول ۱۹۹۶ «تیغ پرتابی» (Sling Blade) در مقابل بیلی باب تورنتون بود که نقش دویل هارگریوز ناپدری خشن را بازی کرد. از آن زمان تاکنون تقریاً هر سال یک یا دو پروژه‌ی سینمایی داشته، البته نه چندان در نقش اول، در دهه‌ی ۲۰۱۰ این حضور کمرنگ‌تر شده است. دو فیلم معروفی که در سال‌های اخیر در آن‌ها حضور داشته است «لوگان خوش‌شانس» (Lucky Logan) محصول ۲۰۱۷ ساخته‌ی استیون سودربرگ و «ماچوی گریان» (Cry Macho) محصول ۲۰۲۱ ساخته‌ی کلینت ایستوود است.

۶. مدونا (Madonna)، ستاره‌ی موسیقی

در دهه‌ی ۱۹۸۰ نمی‌شد ستاره‌ی موسیقی پاپ باشی، زن باشی، استایلی شبیه مرلین مونرو داشته باشی، خانم مدونا باشی و نخواهی سر از سینما دربیاوری. این ستاره‌ی پاپ تقریباً همان زمانی که با ترانه‎‌هایی همچون «مثل یک باکره» (Like A Virgin) سر و صدا به پا کرد، به‌سرعت در حال سرمایه‌گذاری روی حرفه‌ی بازیگری هم بود. سال ۱۹۸۵، مدونا اولین نقش خود را در فیلم «ناامیدانه به دنبال سوزان» (Desperately appearing  Susan) ایفا کرد، بعد در سال ۱۹۹۲ در فیلم «لیگی از خودشان» (A League of their Own) توانست نظر تماشاگران را به خود جلب کند. نقشی هم شبیه نقش شارون استون در «غریزه‌ی اصلی» (Basic Instinct) در برابر ویلم دفو بازی کرد.

اما جز این‌ها، در فیلم «اویتا» (Evita) بر اساس نمایش موزیکال اندرو وبر بزرگ با همین نام در نقش سیاستمدار آرژانتینی ایوا پرون در فیلم ظاهر شد که معتبرترین نقش در کارنامه‌ی بازیگری او به حساب می‌آید. حتماً قطعه‌ی معروف «برایم گریه نکن، آرژانتین» (Don’t Cry For Me Argentina) را که او برای این فیلم به زیبایی اجرا کرده است، (و فرهاد مهراد هم آن را بازخوانی کرده) شنیده‌اید. مجموعه‌‌ای ملودی‌ها و ترانه‌های زیبای این موزیکال به‌یادماندنی را مدونا با مهارت هرچه تمام‌تر اجرا و خودش را دست‌کم به عنوان یک بازیگر ژانر موزیکال ثابت کرد.

۷. بیونسه (Beyonce)

بیونسه هم از آن دسته ستارگان موسیقی پاپ است که نمی‌تواند سر از سینما درنیاورد. چهر‌ه و فیزیک او، توانایی خوانند‌گی‌اش و قدرت اجرایش به اندازه‌ای است که به درد تصویر بخورد. به‌خصوص اگر قرار باشد فیلمی موزیکال با شخصیت‌های رنگین‌پوست ساخته شود؛ مثل «دریم‎‌گرلز» اولین فیلم مهمی که بیونسه سال ۲۰۰۶ در آن در نقش ستاره‌ای که جای ستاره‎‌ای دیگر (جنیفر هادسن) را گرفت، احتمالاً چون فیزیک جذاب‌تری داشت، ظاهر شد (این بخشی از قصه‌ی فیلم است؛ در واقعیت توانایی‌هایی این دو خواننده هریک در مسیری جداگانه ثابت‌شده است؛ گرچه امپراتوری ستارگی بیونسه در کنار همسرش جی‌زی رپر امریکایی به‌مراتب بزرگ‌تر است). او پیش از این سال ۲۰۰۲ در یکی از قسمت‌های «آستین پاورز» مایک مایرز هم حضور داشت.

این خواننده‌‌ی اصلی سابق گروه دخترانه‌ی «دسنتنیز چایلد» (Destiny’s Child) با دو فیلم موزیکالی که بازی کرد، آلبوم‎‌های این فیلم‌ها را به صدر فهرست بیلبورد برد و فروش را به ارقام نجومی رساند. او در سال ۲۰۱۹ سمت کارگردانی را هم با مستند «بازگشت به خانه» (Homecoming) نتفلیکس که در واقع فیلم کنسرت او در کواچلا یا جشنواره‌ی سالانه موسیقی و هنر دره‌ی کواچلاست، به مجموعه‌ی توانایی‌هایش اضافه کرد. این ستاره‌ی موسیقی همچنین ترانه‌ی اصلی فیلمی نه چندان موفق از سری فیلم‌های «پلنگ صورتی» که در آن نقش کوتاهی هم داشت، اجرا کرد و ترانه را بالاتر از فیلم در صدر جدول‌های فروش و نظرسنجی قرار داد. بیونسه اگرچه اجرای نسبتاً خوبی در «دریم گرلز» داشته اما قطعاً می‌توان گفت که خوانندگی‌اش از بازیگری‌اش بهتر است.

۸. باربارا استرایسند (Barbara Streisand)، ستاره‌ی موسیقی

برای شخصیتی مثل استرایسند سخت است قضاوت اینکه بگوییم در کدام رشته موفق است. چون چندین جایزه‌ی اسکار، گرمی، امی و تونی نشان می‌دهد که او در هر دو در سطحی بالا توانایی و مهارت دارد. او شاید چهره‌ی زیبا، با توجه به استاندارد زیبایی بازیگران زن دهه‌ی ۱۹۶۰ هالیوود، نداشته باشد و دقیقاً به همین خاطر برای فیلمی مثل «دختر مسخره» انتخاب می‌شود، اما چیزی درون خود دارد که فقط به صدای زیبا محدود نمی‌شود، آن‌قدر ویژه هست که هم در کلاسیک‌های دهه‌ی ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۰ خوش بنشیند هم به یکباره در دهه‌ی ۲۰۱۰ در کمدی‌ای مثل «ملاقات با فاکرها» (Meet The Fuckers) زوجی شاهکار را با داستین هافمن بسازد.

استرایسند که کارش را در دهه‌ی ۱۹۶۰ با خوانندگی در کلوپ شبانه آغاز کرد، در پایان همین دهه در «دختر مسخره» بازی کرد که برایش اسکار بهترین بازیگری را هم دریافت کرد و حالا بیش از شش دهه است هر دو  هنرش را همگام با هم پیش می‌برد. از فیلم‌های شاخص دیگر او می‌توان به درام عاشقانه‌ی «آن‌طور که بودیم» (The Way We Were) در کنار رابرت ردفورد و سومین خوانش از «ستاره‌ای متولد شد» هر دو از محصولات دهه‌ی ۱۹۷۰ اشاره کرد. این ستاره‌ی موسیقی سال ۱۹۸۳ با درام عاشقانه‎‌ی موزیکال «ینتل» (Yentl) اولین زنی شد که فیلمی را برای استودیویی بزرگ بنویسد، کارگردانی، تهیه و در آن بازی کند. این فیلم جایزه‌ی بهترین موسیقی متن اسکار را از آن خود کرد.

۹. دالی پارتون (Dolly Parton)

آن‌ها که تا پیش از سال ۱۹۸۰ ترانه‌های دالی پارتون را از رادیو کانتری گوش نمی‌دانند، وقتی فیلم «۹ تا ۵» اکران شد، با ملکه‌ی موسیقی کانتری آشنا شدند. این فیلم هنوز هم یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های کمدی تمام دوران است و پارتون در نقش منشی دورالی رودز در کنار کمدین‌های افسانه‌ای مثل لیلی تاملین و جین فوندا بازی خیره‌کننده‌ای از خود ارائه کرد. ما از او ترانه‌ی معروف «جولین» (Jolene) را می‌شناسیم و خوب است بدانیم که ترانه‎‌ی معروف فیلم «بادیگارد» (Bodyguard) «تو را تا ابد دوست خواهم داشت» (I Will Always Love You) که وینتی هیوستون با آن، در معدود حضورهایش در سینما، تبدیل به ستاره‌ای جهانی شد، در واقع متعلق به دالی است و اول او آن را اجرا کرده است.

۱۰. مندی مور (Mandy Moore)

مندی مور سال‌ها قبل از حضور در یکی از نقش‌های اصلی سریال محبوب محصول ۲۰۱۶ «این ما هستیم» (This is Us) که به تازگی به پایان رسید، در درامی اقتباسی از رمان «پیاده‌روی به یادماندنی» (A Walk To Remember) اثر نیکلاس اسپارکس، و عشق ناکامش در فیلم دل همه‌ی نوجوانان را در همه جای دنیا شکست. او همچنین توانایی بازیگری خود را در فیلم‌های مستقل مورد علاقه‌اش مثل «نجات‌یافته» (Saved) در سال ۲۰۰۴ ثابت کرده است.

۱۱. لیدی گاگا (Lady Gaga)، ستاره‌ی موسیقی

لیدی گاگا پیش از سال ۲۰۱۸ که اولین حضور سینمایی‌اش را رقم زد در سریالی امریکایی جلو دوربین رفته بود و به خاطرش جایزه‌ی گلدن گلوب را هم گرفته بود. اما او بعد از یک دهه صدرنشینی در حرفه‌ی موسیقی‌اش، با خوانش مدرن از قصه‌ و فیلم کلاسیک «ستاره‌ای متولد شد» این درام عاشقانه را به آنچه واقعاً سزاوار خط داستانی‌اش بود تبدیل کرد. بعد از فیلم می‌خواهی از این عشق ناکام سر به کوه و بیابان بگذرد. و الحق که لیدی گاگا در این فیلم ستاره‌ای است که انگار یک بار دیگر در مدیومی دیگر و در دل قصه متولد می‌شود. آلبومی که او با همکاری تیم آهنگسازی خودش برای این فیلم ساخت و با بردلی کوپر، که به یکباره اینجا نشان داد استعداد خوانندگی هم البته با کمک‌های فراوان گاگا دارد، به‌خصوص ترانه‌ی اسکاربرده‌ی «سطح» (Shallow)، او را همچون همیشه اما این بار به واسطه‌ی سینما به صدر فهرست فروش و نظرسنجی آلبوم‌ها برد. و مسیر تازه‌ای را در زندگی هنری‌اش رقم زد.

درست است که گاگا اولین فیلمش را با تکیه بر خوانندگی‌اش کار کرده است اما او در «خاندان گوچی» (House Of Gucci) که سال گذشته اکران شد، پاسخ اعتماد ریدلی اسکات را داد. خیلی‌ها به تقلید لهجه‌ی ایتالیایی‌اش ایراد گرفتند اما گاگا با متود اکتینگ توانست نقش زنی جاه‌طلب را که برای رسیدن به اهدافش حتی حاضر است ترتیب قتل همسر بی‌وفای خودش را بدهد، خوب درآورد. او با این فیلم ثابت کرد که توانایی بازیگری‌اش بسته به صدا و توانایی خوانندگی‌اش نیست. باید منتظر بازی‌های جدید او که حتماً بیش از این خواهد بود باشیم.

۱۲. فرانک سیناترا (Frank Sinatra)

فرانک سیناترا با تخلص «چشم آبی پیر» (Ol’ Blue Eyes) پیش از هر چیز یک خواننده و موزیسین شناخته‌شده بود. او حرفه‌ی بازیگری خود را به طور جدی با فیلم «لنگرها را بکشید» (Anchors Aweigh) در سال ۱۹۴۵ آغاز کرد؛ فیلمی که باعث همبازی شدن سیناترا با جین کلی و کاترین گریسون شد. بعدها، این ستاره‌ی موسیقی در سال ۱۹۵۳ برای بازی در فیلم «از اینجا تا ابدیت» (From here to Eternity) فیلمی با محوریت استقرار سربازان قبل از حملات پرل هاربر در هاوایی، برنده‌ی جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد. دونا رید هم در این فیلم حضور داشت. سیناترا که به دلیل حال و هوای هالیوود کلاسیک همچون کرازبی از توانایی خوانندگی‌اش در سینما بهره می‌برد، با اینکه با او نزدیک به پانزده سال اختلاف سنی داشت اما این دو در چند فیلم موزیکال موفق در کنار هم ظاهر شدند. بسیاری از ترانه‌های معروفی که امروز از او می‌شناسیم در بعضی از همین فیلم‌ها اجرا شده‌اند.

۱۳. کویین لطیفه (Queen Latifah)

او در فیلم‌های مضحکی مثل «سفر دخترانه» (Girl Trip) محصول ۲۰۱۷ و «پایین آوردن خانه» (Bringing Down the House) محصول ۲۰۰۳ ایفای نقش کرده است، اما بهترین نقش او در موزیکال اقتباسی محبوب «شیکاگو» (Chicago) محصول ۲۰۰۲ بود که برایش برنده‌ی اسکار بهترین نقش مکمل را به همراه داشت. او همچنین در نقش «موتورماوث» میبل استابز در اقتباس سینمایی موزیکال محصول ۲۰۰۷ «اسپری مو» (Hairspray)، بر اساس نمایشنا‌مه‌ی موزیکال جان واترز، بازی خیره کننده‌ای را ارائه کرد.

۱۴. مارک والبرگ (Mark Wahlberg)

مارک والبرگ که دیگر او را با نام مارکی مارک نمی‌شناسند، سال ۱۹۹۳، زمانی که اولین حضور خود را در فیلم محصول ۱۹۹۶ «جایگزین» (Substitute) تجربه کرد، گروه Funky Bunch را به خاطر هالیوود کنار گذاشت. و چهار سال بعد، ماندگارترین نقش خود یعنی دیرک دیگلر را در فیلم محصول ۱۹۹۷ «شب‌های عیاشی» (Boogie Nights) از ساخته‌های پل توماس اندرسون ایفا کرد. از آن زمان، او برای بازی در فیلم «رفتگان» (The Departed) اسکورسیزی نامزد ذریافت جایزه‌ی اسکار شد و در فیلم‌های پرفروش بزرگی مثل «شغل ایتالیایی» (The  Italian job) محصول ۲۰۰۳ و «تد» (Ted) از محصولات ۲۰۱۲ به ایفای نقش پرداخت.

۱۵. جنیفر لوپز (Jennifer Lopez)

اولین حضور ستاره‌ی موسیقی پاپ در دهه‌ی ۲۰۰۰ در فیلم «سلینا» و در نقش این خواننده‌ی قدرتمند لاتین که خیلی زود از دنیا رفت، تا به امروز مهم‎‌ترین حضور او در سینما و شاخص‌ترین نقش او به حساب می‌آید. از آن زمان تا کنون، جنیفر لوپز در کنار حرفه‌ی موسیقایی‌اش فعالانه در سینما هم حضور داشته است و چندین کمدی رمانتیک محبوب را مثل «مادرشوهر هیولا» (Monster In-Law) در نقش عروس جین فوندا که مادرشوهری بدجنس است، و «خدمتکار در منهتن» (Maid In Manhattan) را در کنار رالف فاینس در کارنامه‌ی هنری خود دارد. او همچنان این مسیر را ادامه می‌دهد و با اینکه نه‌ خواننده‌ و نه بازیگر چندان قوی‌ای است، به واسطه‌ی حسن شهرت و توانایی‌های اجراگری فوق‌العاده‌ای که روی صحنه دارد، در هر دو مدیوم طرفداران بسیار زیادی دارد، که مشخص می‌کند چه قدرتی در حفظ شهرت و جایگاه هنری‌اش داشته است.

۱۶. هری کونیک جونیور (Harry Conik Jr)

هری کونیک جونیور پس از شروع حرفه‌ی موسیقی خود با ضبط موسیقی متن فیلم جریان‌ساز محصول ۱۹۸۹ راب راینر، کمدی عاشقانه‌ی معروف «وقتی هری سالی را ملاقات کرد» (When Harry Met Sally) به لطف حضور در فیلم‌هایی مانند «ممفیس بل» (Memphis Belle) از محصولات ۱۹۹۰ و «امید شناور» (Hope Floats) محصول ۱۹۹۸ به یک سوپراستار خوش‌صدا و بازیگر نقش اول تبدیل شد.

۱۷. آیس کیوب (Ice Cube)

در دهه‌های هشتاد و نود میلادی، آیس کیوب عضوی از گروه رپ گانگستایی پیشرو N.W.A بود؛ گروهی که شهرتش را مدیون نگاه بی‌پرده به موضوعاتی مثل خشونت پلیس است. حالا آیس کیوب تبدیل به ستاره‌ی تعدادی از فیلم‌های خانوادگی و بعضاً غیرخانوادگی مثل «جمعه» (Friday) محصول ۱۹۹۵، «سلمانی» (Barbershop) محصول ۲۰۰۲ و «بالاخره رسیدیم؟» (Are We There Yet) محصول ۲۰۰۵ شده است.

۱۸. دیوید بویی (David Bowie)، ستاره‌ی موسیقی

 

دیوید بویی عملاً قبل از اینکه به عنوان یک خواننده و ترانه‎‌سرای تحسین‌شده شناخته شود، بازیگر بود. او که دانشجوی تئاتر و دانش‌آموخته‌ی رشته‌ی پانتومیم بود، ماندگارترین نقش خود را سال ۱۹۸۶ در فیلم «هزارتو» (Labyrinth) ایفا کرد. از دیگر فیلم‌های شاخص او می‌توان به فیلم دهه‌ی هفتادی «مردی که به زمین افتاد» (The Man Who Fell to Earth) و «پرسیتز» (Prestige) کریستوفر نولان اشاره کرد. او شاید همیشه نقش اول فیلم‌ها را نداشت اما طی سالیان در فیلم‌های خوب و مهمی بازی کرد. بازخوانی ترانه‌ی معروف این ستاره‌ی موسیقی، «مردی که جهان را فروخت» (The Man Who Sold The World)، گروه نیروانا را به شهرت جهانی رساند.

۱۹. جنیفر هادسون (Jennifer Hudson)

شاید بتوان گفت تا به‌ حال اولین فیلم هیچ خواننده‌ای به اندازه‌ی جنیفر هادسون موفق نبوده است. در سال ۲۰۰۶، هادسون برای بازی در نقش افی وایت در فیلم «دریم‌گرلز» (Dreamgirls) که در کنار بیانسه و جیمی فاکس جلو دوربین رفته بود، برنده‌ی جایزه‌ی اسکار و گلدن گلوب نقش مکمل شد. این ستاره‌ی موسیقی جز این در فیلم‌های شاخص دیگری حضور نداشت -جز در نقش منشی سارا جسیکا پارکر در یکی از فیلم‌های «جنسیت و شهر» که البته شاخص نیست فقط به خاطر اسم فیلم معروف است- تا سال گذشته که نقش آریتا فرنکلین فقید را در فیلم نه چندان موفق «احترام» بازی کرد.

۲۰. شر (Cher)، ستاره‌ی موسیقی

زمانی‌ که تصاویر شر از سطح بیلبوردهای شهر به قاب نمایشگرهای بزرگ آمد، هر آن که صدای او را تحسین می‌کرد، از این اتفاق تعجب نکرد. او ابتدا در فیلمی اقتباسی بر اساس یک نمایش موزیکال برادوی به نام «Come Back to the Five and Dime , Jimmy Dean , Jimmy Dean» از محصولات ۱۹۸۲ به ایفای نقش پرداخت و بعدها نقش‌آفرینی‌اش در فیلم‌هایی مثل «ماه‌زده» (Moonstruck) محصول ۱۹۸۷ و «سیلک‌وود» (Silkwood) محصول ۱۹۸۳ تحسین منتقدان را برانگیخت و توانست اسکار بهترین نقش اول را برای اولی و جایزه‌ی بهترین نقش مکمل را از گلدن گلوب برای دومی دریافت کند. به تازگی او را در نقش خواننده‌ای قدیمی در قسمت دوم موزیکال «ماما میا» (Mama Mia) دیدیم که بازی‌اش نسبت به گذشته چندان چنگی به دل نمی‌زد.

۲۱. آیس_تی (Ice-T)

در دهه‌ی ۱۹۸۰ کمتر کسی پیش‌بینی می‌کرد که آیس_تی که به رهبری گروه هوی متال «بادی کاونت» (Body Count) و حتی به عنوان رپر سولو بااستعداد شناخته می‌شد، در نهایت در نقش کارآگاه اودافین توتوولا در سریال «قانون و نظم: واحد قربانیان ویژه» (Law and Order: Special Victims Unit) حضور پیدا کند؛ نقشی که مسلماً به یکی از ماندگارترین نقش‌های پلیس تمام دوران تبدیل شد.

۲۲. ویل اسمیت (Will Smith)

ویل اسمیت سال ۱۹۹۰ با اولین سریال پرطرفدار خود، سیتکام «پادشاه جوان بل ایر» (Fresh Prince of Bel-Air) به یک بازیگر نام‌آشنا تبدیل شد. از آن زمان به بعد دیگر کسی نه او را به عنوان رپر که بازیگر می‌شناخت. اسمیت پس از بازی‌ در فیلم‌های پرفروشی مثل «مردان سیاه پوش» (Men In Black) از محصولات ۱۹۹۷ و «غرب وحشی وحشی» (Wild Wild West) از محصولات ۱۹۹۹، با بازی در نقش محمد علی کلی، بوکسور  معروف که سال ۲۰۰۱ به خاطرش نامزد جایزه‌ی اسکار شد، خیلی جدی‌تر به سمت دنیای بازیگری رفت و بعدها برای درام محصول ۲۰۰۶ «در جست‌وجوی خوشبختی» (The Pursuit of Happyness) نامزد دریافت بهترین جایزه‌ی بازیگر نقش اول مرد شد اما آن سال نتوانست جایزه را از آن خود کند. و در کنایه‌آمیزترین شکل ممکن در شبی که مشتی را حواله‌ی کریس راک مجری مراسم اسکار به خاطر شوخی با همسرش کرد، اولین اسکار بازیگری‌اش را برای بازی در فیلم «شاه ریچارد» (King Richard) از محصولات ۲۰۲۱ دریافت کرد. و احتمالاً پرونده‌ی بازیگری‌اش را هم برای همیشه بست. بعید است هالیوود به این زودی‌ها دوباره به او نقش بدهد. شاید بهتر باشد دوباره به دنیای موسیقی برگردد.

۲۳. لوداکریس (Ludacris)

لوداکریس که در گذشته با نام کریستوفر بریجز شناخته می‌شد، قبل از بازی ماندگار خود در نقش تج پارکر در فیلم محصول ۲۰۰۳ «سریع ۲ و خشمگین ۲» (۲Fast2Furious) از سری فیلم‌های این فرنچایز، یک رپر بسیار موفق بود. او همچنین در فیلم‌هایی مثل «شتاب و طغیان» (Hustle & Flow) و فیلم اسکاربرده‌ی «تصادف» (Crash) از محصولات ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ بازی کرده است.

۲۴. ماریا کری (Mariah Carey)، ستاره‌ی موسیقی

با وجود اینکه فیلم «تقابل» (Glitter) با بازی ماریا کری سال ۲۰۰۱ در سطحی گسترده از سوی منتقدان مورد توجه قرار گرفت، او تقریباً دو دهه پس از اولین جضور خود در سینما حرفه‌ی بازیگری را دوباره از سر گرفت. کری، این ستاره‌ی موسیقی پاپ دهه‌ی ۱۹۹۰، سال ۲۰۰۹ در فیلم «گرانبها» و در کنار آن با نقش‌آفرینی‌های فوق‌العاده در فیلم‌های «سفر دختران» (Girls Trip) از محصولات  ۲۰۱۷ و «فیلم لگو بتمن» (The Lego Batman Movie) از محصولات ۲۰۱۷، بازی‌هایی به‌یاد ماندنی از خود بر جای گذاشت که هیچ‌کدام به توانایی خوانندگی او تکیه نداشت.

۲۵. تیم مک گراو (Tim McGraw)

تیم مک‌گرا، خواننده‌ی موسیقی سبک کانتری، ابتدا با آهنگ‌های پرفروش‌اش مثل «آن دختر را نگیر» (Don’t Take The Girl) و «من دوستش دارم، من عاشقشم» (I Like It, I Love It) به شهرت رسید و کارهایش فروشی رؤیایی داشت. با این حال، احتمالاً او حالا به لطف بازی‌های بسیار قابل قبولش در فیلم‌های «روشنایی‌های جمعه‌شب» (Friday Night Lights) از محصولات  ۲۰۰۶ و «نقطه کور» (The Blind Side) محصول ۲۰۰۹ در کنار ساندرا بولاک، که برایش جایزه‌ی بهترین بازیگری اسکار را به ارمغان آورد، به همان اندازه محبت طرفداران را در قاب سینما و تلویزیون هم جلب کند.

منبع: msn