به گزارش دنیای موسیقی – مریم طایفه: ملیحه سعیدی در ۱۷ تیرماه ۱۳۲۷ در تهران متولد شد. او موسیقی را از کودکی در خانواده ای اهل هنر آغاز کرد. همچنین در رشته ویولن کلاسیک و ایرانی در زمان ریاست حسین دهلوی در هنرستان موسیقی ملی فارغ التحصیل شد. نواختن سازهای ویولن، آلتو، قیچک، تمبک ، پیانو و قانون را در هنرستان و دانشگاه یاد گرفت. او قانون را به عنوان ساز تخصصی خود انتخاب کرد.
سعیدی قانون را با لحنی کاملاً ایرانی و هم رنگ با سایر سازهای موسیقی دستگاهی را از این ساز می نوازد. شیوه نواختن قانون با ۲ انگشت اشاره است اما سعیدی شیوه ده انگشتی را رواج داد. علاوه بر این، سعیدی دارنده مدرک درجه یک هنری از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در سال ۹۷ با همت گروه موسیقی نوشه و همکاری خانه موسیقی ایران و خانه هنرمندان ایران مورد تقدیر قرار گرفت.
از اوضاع و احوال خود بگویید؟
خدا را شکر حالم بد نیست و یک مقدار که سن و سال بالا می رود مریضی ها هم بیشتر می شود.
درباره اینکه مدتی است مشغول به فعالیت نیستید، توضیح بدهید؟
نه، من مشغول نوشتن کتاب هستم و آهنگسازی هم می کنم. منتهی اسپانسری وجود ندارد و شرکتی کار ما را قبول نمی کند.
حمایتی ازطرف وزارت ارشاد انجام می شود؟
نه، در گذشته از ما حمایت نمی شد و الان هم حمایتی وجود ندارد.
شما آموزشگاه موسیقی دارید و از مشکلات آموزشگاه های موسیقی بگویید؟
بله ، تعدادی شاگرد در آموزشگاهی در موسسه هنری باغ نغمه ها دارم و مشغول به فعالیت هستم. مشکل آموزشگاه ها این است که اکثر برنامه های موسیقی در سایت ها هستند و اکثر سایت ها بسته اند و به سختی کارهای خود را انجام می دهیم.
درباره آلبوم سبزه ریزه میزه توضیح بدهید؟
۹ تا آلبوم دارم که اولین آلبوم را شرکت سروش عرضه کرد و ۸ آلبوم مانده که قرار بود منتشر شود که تامین بودجه نکردند و اسپانسری هم وجود ندارد تا برای عرضه اش حمایت کند. دستگاه ها و آوازه های مختلف در این آلبوم بود و رحمان دوست هم اشعارش را گفته بود و من چند کار را آماده کردم و حاضر و آماده است، اما هیچ شرکتی کارهای عرضه آلبوم انجام نمی دهد. هزینه های ضبط بالا است و پخش کننده ای وجود ندارد. در این بازار آشفته نمی شود کاری انجام داد. هر کاری بخواهیم انجام بدهیم حدود ۵۰ میلیون تومان هزینه دارد. ما جزو طبقه اشراف نیستیم و کارهای تجاری انجام نمی دهیم و کارتخوان هم نداریم. برخی از خواننده ها کارتخوان خود را می گذارند و می گویند اول آن مقدار کارت بکشید تا کارتان را بخوانیم به همین علت کارهای ما می ماند.
حال و احوال موسیقی را چطور می بینید؟
آنهایی که تنشان می ارزد و کارشان را درست انجام می دهند در گوشه و کناری نشسته اند و نظاره می کنند. البته بعضی از آنها خانه نشین هستند. یک مقدار هم بازاری هستند و کار می کنند. همه چیز لمپن بازی و کارهای نمایشی شده است. خلاصه بازار آشفته ای است.
سخن پایانی ؟
من همیشه به هنرجوهای خود گفتم چون درس می دهم. درآمد حاصل از تدریس پس انداز نمی شود و هزینه کتاب های خود می کنم. همیشه توصیه ام این است که کارهای عمق دارباقی می مانند و تاریخ هم قضاوت خواهد کرد بدون حب و بغض. متاسفانه اکثر شاگردهایم که نسل جوان هستند، بی صفت و بی چشم و رو هستند. آنها حد و حدود خود را نمی دانند و یادشان نمی آید که از چه کسی موسیقی یاد گرفتند. تاریخ قضاوت می کند و من و شما و کسانی که با لمپن بازی کارهای خود را پیش می برند صد سال دیگر نیستیم. تاریخ قضاوت می کند که چه کسی چه کاری انجام داده و کار چه کسی ماندگار است و کار چه کسی ماندگار نیست.
