به گزارش دنیای موسیقی، در این یادداشت آمده است:
«بیش از چهار دهه است که با موسیقی حسین علیزاده همراهیم. آثاری که هر یک بیانگر نگاه والای اجتماعی و هنری او به جامعه و موسیقی است. نغماتی که هر یک برای ما دنیایی از خاطره، شادمانی، لذت، غم و……. را در بر داشته، با آنها زیسته‌ایم و بخش عمده‌ای از خاطرات موسیقی ما را رقم زده است. آثاری که هر یک به نوبه خود تحول و شوقی را در دوستداران موسیقی هنری برانگیخته است.
هیچگاه نتوانسته‌ام به طور کامل احساسم را نسبت به او بیان کنم. احساسی را که هرچه زمان پیش می‌رود و هرچه او را بیشتر می‌شناسم، عمیق‌تر می‌شود. احترام به او، احترام به حقانیت فرهنگ و هنر کشورمان، احترام به موسیقی ایران، احترام به پایمردی و ایستادگی در برابر حجمه‌های ضد فرهنگ و هنر و احترام به شخصیت و فداکاری او در این ارتباط است. احترام به او، احترام به شخصیتی است که در قامت رفیق، تمام و کمال است.
این نوشتار، نه در خور ارزش‌های والای فرهنگی و هنری او و نه درخور تحلیل علمی آثارش است، فقط یادآور این نکته است که دوستش دارم و همیشه دوستش خواهم داشت…..
در این روزهای تلخ، پرماتم و نا بسامان که هر روزمان با خبرهای جانسوز، دردناک و ناگوار از جای جای میهن آغاز و به پایان می‌بریم، آنچه ره توشه‌ی ماست، امید است. درس بزرگی که از او فراگرفته‌ایم…..
به کجاها برد این امید ما را؟
به هوایت همه جا در همه حال
به امیدی بگشایم شب و روز ، پر و بال
زادروزش خجسته و مبارک، از آن روزهایی است که شادمانی را دوباره به یادمان می آورد. اول شهریور….
گل در بر و می در کف و معشوق به کام است سلطان جهانم به چنین روز غلام است
گو شمع میارید در این جمع که امشب در مجلس ما ماه رخ دوست تمام است
در مذهب ما باده حلال است ولیکن بی روی تو ای سرو گل اندام حرام است
سر آغاز
هفتادمین سال تولد «حسین علیزاده» آهنگساز، موسیقیدان، نوازنده و مولف جریان ساز، خلاق و بدعت‌گذار معاصر خجسته و مبارک باد. علیزاده در پرونده کاری خود فعالیت‌های هنری ارزشمند و بی‌نظیری را در آهنگسازی و اجرا ثبت کرده است، اما نگاه ویژه او به مبحث آموزش، یکی ازتاثیرگذارترین و مهمترین فعالیت های وی را که حدود پنج دهه با کوشش و ممارستی بی نظیر از کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان آغاز شده است و همچنان ادامه دارد، رقم زده است. اهتمام به موضوع آموزش، برنامه‌ریزی آموزشی و انتشار کتاب‌های آموزشی همچنان از اولویت‌های کاری اوست .
تاکنون مجموعه‌های آموزشی ارزشمندی از این هنرمند شاخص به صورت کتاب و آلبوم منتشر شده است که می‌توان به دوره مقدماتی آموزش سه تار، دوره متوسطه آموزش سه تار، بوسه‌های باران (شامل تصانیف ساخته او)، مثنوی در دستگاه‌های موسیقی ایران، پارتیتور نی نوا، و مهم ترین مجموعه‌های آموزشی وی تحت عنوان «ده قطعه برای تار» که تاکنون شش جلد آن منتشر و چندین بار تجدید چاپ شده است و دو جلد دیگر آن نیز به پایان رسیده و آماده انتشار است، آلبوم های دستور مقدماتی تار و سه تار (جلد۱و۲) و ردیف میرزاعبدالله (اجرا با سازهای تار و سه تار) و ردیف مقدماتی تار و سه تار، اشاره کرد.
مجموعه کتاب‌های «ده قطعه برای تار» شامل آثاری شاخص برای این ساز پر اهمیت موسیقی ایرانی است. این مجموعه‌ها علاوه برقطعاتی در فرم‌های رایج در موسیقی ایران، شامل تمرین‌های مختلف، ضربی‌های متعدد در دستگاه‌ها و آوازهای ایرانی و قطعاتی با برداشت آزاد و فیگوراتیو از موسیقی دستگاهی و موسیقی نواحی مختلف ایران است. بی‌اغراق می‌توان این مجموعه‌ها را از برترین رپرتوار آموزشی و اجرایی ساز تار در تاریخ موسیقی ایران دانست.
بخش عمده‌ای از این آثار شامل چهار مضراب‌ها است. در نوشتار زیر ضمن معرفی این فرم ، به بررسی اجمالی و مشخصات کلی آثار حسین علیزاده در قالب چهار مضراب پرداخته شده است. هنوز بسیاری از آثار این هنرمند شاخص در فرم های گوناگون موسیقی ایرانی، نت نگاری و انتشار نیافته است که تعداد قابل توجهی از آنها در فرم چهار مضراب است. این یادداشت در محدوده آثار منتشره از ایشان نوشته شده است.
چهار مضراب
از فرم‌های بسیار مهم موسیقی دستگاهی ایران؛ فرمی سازی، دارای ریتم مقید که بیشتردر تقارن های ریتمیک ۸/۶ و۱۶/۶ اجرا می شود. همانگونه که از نام چهار مضراب مشخص است ، این فرم در ابتدا مربوط به ساز های مضرابی بوده و بعدها در سایر سازها نیز متداول شده است. چهار مضراب می تواند در یک دستگاه به صورت مفصل و با اشاره به گوشه های مهم و شاخص یک دستگاه و یا با تمرکز بر یک گوشه از دستگاه ساخته و اجرا شود.
چهار مضراب از سرعت اجرایی بالایی برخوردار و متشکل است از:
– پایه ( الگوی ریتمیک مشخص در چند میزان) که در بین جملات اصلی قطعه اجرا می شود .
– جمله ای ثابت که به صورت ترجیع بند و یا موخره در قسمت های مختلف قظعه اجرا می شود .
– جملات اصلی که با توجه به سلیقه نوازنده در گوشه های مختلف یک دستگاه یا آواز اجرا می شود .
چهار مضراب می تواند به صورت بداهه و یا از پیش آهنگسازی شده توسط یک نوازنده یا به همراه سازکوبه ای و یا ترکیبات مختلف سازی اجرا شود. در برنامه موسیقی، اجرای چهار مضراب جایگاه ویژه‌ای داشته، آمادگی، توانایی و تسلط گروه یا نوازنده را نشان می‌دهد.
بسیاری از چهار مضراب‌ها هم به عنوان قطعه اجرایی و هم به‌عنوان قطعاتی منسجم برای تمرین کاربرد داشته و دارند. چهار مضراب ماهور اثر غلامحسین درویش( درویش خان،تدوین ابوالحسن صبا) و چهار مضراب نوا، مجسلی- حسینی از نمونه های بسیار ارزشمند در این فرم هستند.
درباره ریشه لغوی چهار مضراب ، استادان و کارشناسان فراوانی از جمله روح الله خالقی، برونو نتل، داریوش صفوت، فرهاد فخرالدینی، ژان دورینگ و…. نظر داده‌اند و فصل مشترک همه این نظرها این است که: الگوی مضرابی این قطعات چهار تایی بوده است (نواختن مضراب روی سیم‌های سفید، زرد و بم درسازهای تار و سه تار). در همین راستا توجه به نام‌های سه مضراب و دو مضراب نیز قابل تامل است.
با توجه به اینکه موسیقی سازی قدمت کمتری نسبت به موسیقی آوازی دارد، بدیهی است که فرم چهار مضراب از سابقه و تاریخچه کمتری نسبت به تصنیف و قطعات مشابه، برخوردار است. چهار مضراب های قدیمی و چهار مضراب های ردیف، از نظر زمانی کوتاه تر و از جملات کمتری برخوردار هستند و در اجراهای قدیمی ، چهارمضراب های کوتاهی در ابتدا وپیش از ساز و آواز اجرا می‌شده است. همچنین در ردیف های موجود ، دستگاه با چهار مضراب آغاز و یا در گوشه های مختلفی از دستگاه چهار مضراب اجرا می شود. با رایج شدن فرم پیش درآمد و اجرای آن در آغاز برنامه های موسیقی، جایگاه چهار مضراب به عنوان فرم و قطعه ای مستقل ، در میان اجراهای موسیقی تثبیت شد. در ردیف موسیقی دستگاهی ایران روایت موسی معروفی، دستگاه‌های چهارگاه، همایون و نوا و در روایت نورعلی برومند دستگاه های سه گاه، همایون و نوا با چهار مضراب آغاز می‌شوند. همچنین دستگاه راست پنجگاه به روایت اسماعیل قهرمانی نیز با چهار مضراب آغاز می شود. به جز این موارد در بیشتر دستگاه ها و بعضی از آوازها چهارمضراب هایی با تمرکز بر یک گوشه خاص اجرا می شود.در ردیف های ابوالحسن صبا نیز، با توجه به سنت قدیم موسیقی ایران، چهارمضراب در ابتدای هر دستگاه قرار گرفته و ازساختاری بسیار منسجم برخوردار است. فرم چهار مضراب بعدها در آثار استادان موسیقی ، مدون تر، با بسط و گسترش طولانی‌تر و با تکنیک های پیچیده تری در مضراب گذاری و جمله بندی ، نسبت به چهارمضراب های قدیمی، ساخته شده که می توان به آثار علی اکبر شهنازی،علینقی وزیری،ابوالحسن صبا،حبیب سماعی، عبدالحسین شهنازی ،فرامرزپایور،جلیل شهناز و…. اشاره کرد.علینقی وزیری، ابوالحسن صبا و حسین یاحقی فرم چهار مضراب را در سازهای آرشه ای به حد اعلا رسانده و این مهم را در ساز پیانو مشیر همایون شهردار و مرتضی محجوبی به انجام رساندند. محمدرضا لطفی، موسیقیدان جریان ساز معاصراز حسین علیزاده و پرویز مشکاتیان به عنوان احیاکنندگان فرم اصیل چهارمضراب در دوره معاصر نام برده است.
چهار مضراب در آثار حسین علیزاده
توجه ویژه به موسیقی سازی و ساخت آثار متعدد با این رویکرد از ویژگی های آثار حسین علیزاده است. پیش از این در یادداشت دیگری تحت عنوان (در رهانیدن موسیقی از غیر کلام) به این موضوع پرداخته شده است.
با نگاهی اجمالی به آثار حسین علیزاده در فرم چهار مضراب می‌توان به نکات زیر اشاره کرد:
۱- پیچیدگی ریتمیک و پیروی ریتم از جمله بندی ملودیک از خصوصیات ویژه ومشخصه های خاص در این قطعات است . در مقایسه با نمونه های قدیمی تر، ضمن پیروی از شکل کلی ریتم در چهار مضراب، این قطعات از گردش و تنوع ریتمیک ویژه و قابل تاملی برخوردارند. سیال بودن ریتم در این قطعات از ویژگی های خاص و به دور از قالب های ریتمیک با تکرار های متعدد است. تنوع در الگوهای ریتمیک و تغییر ریتم باعث شده است قطعات از تحرک و شادابی خاصی بهره مند باشند.
۲-نگاه عمیق ، آزاد و غیر کلیشه ای به گوشه ها و فرازهای مختلف در هر دستگاه یا آواز، در ملودی پردازی، باعث شده است که تنوع ملودیک این قطعات از انسجام ، پیوستگی و زیبایی شناسی خاصی بهره مند باشد.
۳ – بسط و گسترش واستفاده ازمختصات گوشه هایی که کمتر مورد توجه قرار می گیرند از دیگر خصوصیات بارزاین قطعات می باشد.
۴- با توجه به پیچیدگی مضراب گذاری و نیاز به تکنیک اجرایی قوی، تمامی قطعات در جایگاه تمریناتی برای بالا بردن تکنیک اجرایی نوازندگان از اهمیت بسیار ویژه‌ای برخوردارند. از آنجا که بسیاری از تکنیک های استفاده شده در این قطعات ازابداعات شخصی آهنگساز است، علائم خاصی نیز برای این تکنیک ها در نظر گرفته شده است.
۴- توجه خاص به دستگاه ها و آوازهایی از ردیف موسیقی دستگاهی ایران که در طول زمان به آنها توجه کمتری صورت گرفته است.
۵- با توجه به اینکه ساخت این قطعات در یک بازه زمانی در حدود سه دهه انجام گرفته است ، هر یک از این قطعات بیانگر احوالات شخصی آهنگساز در مقطعی خاص می باشد.
۶- اعتقاد کامل دارم که این آثار ادامه روند منطقی، هوشمندانه و خلاقانه ی استادان ماقبل اوست. آثاری که با نگاه غیر منجمد و غیر کلیشه‌ای به ردیف موسیقی دستگاهی ایران، جمله پردازی ملودیک و مواجهه با ریتم، با چاشنی احساس عمیق و شناخت او از هنر، زیبایی شناسی و اجتماع به ثمر رسیده اند.
بدیهی است که بررسی دقیق و جامع هر یک از این آثار در محدوده این نوشتار نیست و باید توسط متخصصین مرتبط صورت پذیرد.
