دسته: نقد
موسیقی همیشه و در همه حال تأثیرگذاری خود را ثابت کرده است. تأثیر آن بهاندازهای است که به گواه علم بودنش همیشه بهتر از نبودنش است.
موسیقی راک در ایران طرفداران خاص و محدودی دارد. از اساس خاستگاه این موسیقی از منطقهی ما نیست؛ حتی اگر شباهاتی با دستگاههای موسیقی ایرانی داشته باشد یا پتانسیل آن را که به طریقی وارد موسیقی ما و به اصطلاح ایرانیزه شود. اتفاقی که پیش از انقلاب با پیشگامانی همچون کوروش یغمایی، فرهاد مهراد و سایرین افتاد و بعد از انقلاب، هر چند جسته و گریخته، ادامه یافت.
همایون شجریان در آلبوم «گاه فراموشی» دومین همکاریاش با فردین خلعتبری را بعد از آلبوم «امشب کنار غزلهای من بخواب» رقم زده و در ادامهی مسیر نوگرایی با فاصله از موسیقی دستگاهی به سراغ موسیقی تلفیقی از ترکیب موسیقی شرقی و جز رفته است؛ به گفتهی پدیدآورندگان آلبوم کوارتتی از چهار نوازندهی غیرایرانی و همایون شجریان ما، با تکیه بر موسیقی جز و «موسیقی نواحی و موسیقی مقامی منطقهی صحنه واقع در استان کرمانشاه».